geçen gün arkadaşlarla beraber ankara kalesine çıkmıştık...ve tabi görünen resimde ankara kalesinden.çoçukalar vardı orda.biz kalenin duvarlarında dolaşmaya korkarken onlar herşeyden habersiz gibi ,kuş gibi dolaşıyorlardı kalenin duvarlarında.ve kale onca ihtişamına rağmen sanki onların ayakalrının altında küçülüveriyordu..onları taşımaya müsait bi eski zaman arabası gibi...ve anakara yı uçaktan gördüğüm kısmı eklemezsem hiç bu kadar geniş bi açıyla görmemiştim.. koskoca beton yığınlarından muzdarip ve yorulmuş bi hali vardı başkentin....
aslında öyle çok sevmiyorum benn bu şehri ve burda eğitim için bulunuyorum.ama herkese geldiği gibi bana okadarda itici gelmiyor... ama bence insan yaşadığı şehri sevmeli herşeyden önce.. ona azda olsa sevgi duyabilmeli...çünkü orda yaşıyordur orda nefes alıyordur ve orda aşık oluyordur..ve sabahkları orda uyanıyordur güne... yazıda pek bi bütünlük olmasada yaşadığım şehir ve duygular var içinde ...olması olası olan duygular...